Nineteen †

It's not End, bitch.

-Proszę zostaw go.. -błagałam Lucas'a,aby zostawił Jay'a którego trzymał, a do jego szyi przycisnął nóż. Kiedy on go wziął? Przecież był w kuchni.. A no tak, rozmawiałam z Tate'm, miał czas, aby go wziąć na górę, ale gdzie Tate?

-Szkoda chłopaka.. -powiedział chytrze Lucas przyciskając mocniej nóż do gardła Jason'a. Jay się skrzywił, nie dziwie mu się, bo z jego szyi zaczęła lecieć krew

-Nie! -krzyknęłam. Po chwili usłyszałam strzał i musiało minąć trochę czasu, ponieważ kiedy obróciłam głowę byłam w zupełnie innym pomieszczeniu, co się dzieję?

-Emily, spójrz na mnie! -krzyknął Tate, obróciłam tym razem wzrok w jego stronę natykając się na jego piękne oczy

-Mój Boże, dobrze że wróciłaś. -westchnął z ulgą

-Co się stało? -spytałam zdezorientowana

-Więc tak.. -zaczął siadając obok mnie na łóżku. -Kazałem Ci iść na górę, ale wyprzedził mnie Lucas, nie zauważył mnie, strzeliłem do niego z pistoletu, Jason'owi nic nie jest, ma tylko pytania, na które już odpowiedziałem, mianowicie że twój ojciec miał problemy i Cię w to wciągnął, Lucas to był jego wróg i chciał się na tobie zemścić. -skończył wypuszczając powietrze z ust

-No dobra, ale co ze mną? Czemu nie pamiętam co się wydarzyło? -spytałam zaciekawiona

-Byłaś tak oszołomiona, zamknęłaś się na trzydzieści minut w sobie, patrzyłaś się przed siebie, nie ruszałaś się, nic nie mówiłaś, ciężko było zaważyć nawet czy oddychasz. -lekko się zaśmiał

-Gdzie jest teraz Jason i czemu jesteśmy na strychu.. -zrobiłam chwilę przerwy -Czekaj... Od kiedy ja mam strych? -spytałam potrząsając głową, chłopak ponownie się zaśmiał, ale tym razem głośniej

-Odkryłem go nie dawno, musiałem Cię gdzieś przenieść, Jay na dole, śpi. Jest pierwsza w nocy, Lucas nie żyje, a jeśli chodzi o mnie.. -westchnął smutno. -Zostanę, aż nie poprosisz abym odszedł. -lekko się uśmiechnął, a mi spadł kamień z serca. Z całej siły przytuliłam chłopaka wdychając jego zapach.

-Nadal nie mogę uwierzyć, że jesteś duchem. -zaśmiałam się w jego szyje

-Ja też nie. -zaśmiał się. Oderwaliśmy się od siebie patrząc sobie w oczy.

-Ja spadam do siebie, zanim spytasz nie do nieba czy coś tam, tylko do swojego domu. - zachichotał i wstał z łóżka.

-Czekaj! -krzyknęłam. Chłopak odwrócił się w moją stronę posyłając mi pytające spojrzenie

-Jak jest.. no wiesz, tam do góry.. -spytałam nieśmiało

-Interesująco. -uśmiechnął się chłopak, chciałam coś mu odpowiedzieć, nawet otworzyłam buzię, ale jak zwykle go nie było.

~*~

Leżeliśmy z Jay'em na łóżku, nic nie robiliśmy po prostu leżeliśmy i się przytulaliśmy. Byliśmy tak zamyśleni, że żadne z nas się nie odezwało, aż nagle Jason zaczął
-Emily, słuchaj... -powiedział patrząc mi w oczy oraz zakreślając mi kółka na dłoni
-Tak? -podniosłam jedną brew ku górze
-Kiedy my.. no wiesz.. -powiedział nieśmiało. Chyba wiedziałam o co mu chodzi. Nie byłam na to gotowa.
-Jason, ja.. -nie umiałam dobrać słów. Chłopak przybrał lodowatą twarz, a jego oczy pociemniały, co oznaczało że jest zły, nie oceniajcie mnie, ja wierzę że z oczu można odczytać wszystko.
-Rozumiem. -prychnął odrywając się ode mnie i siadając na końcu łóżka
-Jay, przepraszam, ale... -nie dane mi było dokończyć, bo chłopak odwrócił się w moją stronę
-Ale co? I tak nie jestem tym pierwszym, jakoś swojemu pierwszemu chłoptasiowi dałaś od razu. -moje oczy się zaszkliły, jak on mógł to powiedzieć? Wstałam z łóżka kierując się do łazienki
-Emily stój! Przepraszam, nie miałem tego na myśli! -krzyknął za mną, dlaczego ja zawsze muszę mieć takiego pecha? Weszłam do łazienki, zakluczając ją za sobą. Usiadłam na podłodze i zalałam się płaczem.
-Emily, otwórz, proszę! -krzyknął waląc drzwi, poczułam jak ktoś lekko chwyta moje ramie i siada koło mnie. Podniosłam głowę i myślałam, że to Tate, ale się myliłam... Całe moje ciało się spięło na widok siedzącego koło mnie Lucas'a.
-Przepraszam. -szepnął.
-A-ale t-ty nie żyjesz. -wyjąkałam i zaczęłam się trząść
-Wiem. -wzruszył ramionami. -Nie pozwolili mi przejść dalej puki nie naprawię tego co zrobiłem, inni mi wybaczyli, zostałaś tylko ty. -powiedział patrząc mi w oczy
-Cholernie mi przykro, po prostu się w tobie zakochałem i-- -nie dokończył, bo do łazienki wparował Jason, obejrzałam się chcąc zobaczyć chłopaka, ale nie było go tam.
-Em, przepraszam skarbie, nie miałem tego na myśli, wiem co przeszłaś, przepraszam. -błagał mnie, abym mu wybaczyła, to się zdziwi.
-Odejdź! -rozkazałam nie patrząc na niego. Poczułam jak odrywam się od ziemi, co do cholery?
-Puszczaj mnie kurwa! -krzyczałam na chłopaka
-Damą nie wypada taki język. -zaśmiał się
-Gówno mnie to obchodzi, puszczaj! -waliłam pięściami w jego plecy
-Skoro nalegasz. -uniósł ręce, a ja poczułam jak spadam, na szczęście na łóżko.
-Ty dupku! -wydarłam się na chłopaka. Jay wskoczyła na łóżko klęcząc nade mną
-Złaź, jesteś ciężki! -nadal krzyczałam, byłam na niego zła. Spojrzał na mnie tymi głupimi, ślicznymi oczami i poczułam jego usta na swoich. Na początku nie oddawałam pocałunku, ale kiedy mocniej wssał się w moje usta oddałam pocałunek, czułam jak chłopak się uśmiecha i ściska mój tyłek, jęknęłam w jego usta, dzięki czemu miał dostęp do środka, dupek. Nasze języki zaczęły toczyć walkę, ale żaden nie wygrał, oderwaliśmy się od siebie zaczerpując powietrza. Patrzeliśmy sobie głęboko w oczy.
-Wybaczysz mi? -spytał błagalnie oblizując swoje usta
-Masz szczęście, że masz takie całuśne usta, bo inaczej byłabym zła. -czy ja na prawdę to powiedziałam? Chłopak się zaśmiał i przeczesał ręką moje włosy.
-Kocham Cię Emily. -powiedział chłopak gładząc moje czarne, puszyste włosy.
-Ja też Cię kocham Jason. -wreszcie to powiedziałam. Chłopak ponownie zaatakował moje usta, oddawałam każdy pocałunek, zrzucił ze mnie bluzkę, nie przerywając pocałunku. Skrzywiłam się lekko, wiedząc że chłopak widzi mój brzuch, nie przejmowałam się że jestem w staniku, tylko że widzi mój brzuch.
-Skarbie, nie martw się masz piękny brzuch, wolałbym żebyś więcej jadła, ale dla mnie jesteś idealna. -zapewnił mnie. Lekko się uśmiechnęłam, choć dla siebie nadal byłam gruba, nie chciałam mówić o tym Jason'owi, ale zawsze kiedy coś jadłam, szłam do łazienki i wymiotowałam, nie moja wina, przepraszam. Chłopak wyrwał mnie z moich zamyśleń i zdjął swoją bluzkę, podziwiałam jego idealny kaloryfer, ale również jego rany, przejechałam palcem po jego brzuchu, gdzie po chwili składałam mokre pocałunki, chłopak zdjął ze mnie moje spodenki i przejechał wzrokiem po moim ciele oblizując usta. Miał już zamiar ściągać mój stanik, gdy nagle lustro się stłukło, szybko skierowaliśmy tak swój wzrok, na lustrze moją czerwoną pomadką było napisane "To nie koniec, suko."
Rozejrzałam się po pokoju, nic. Spojrzałam na balkon, gdzie stała postać Lucas'a, uśmiechnął się do mnie, po chwili skoczył z balkonu i już go nie było.

Lucas POV

Nie do wiary, że ta suka dała się nabrać, że nie żyje. Ona na serio nic nie wie, ciekawe jaka będzie jej reakcja kiedy dowie się, że ja tak na prawdę żyję, a ktoś kogo uznaje za najlepszego przyjaciela ją okłamuje.
-Jak tam stary. -spytał*
-Suka na prawdę się zdziwi. -zaśmiałem się
-Oj zdziwi, zdziwi. Zapłaci nam za wszystko. -zaśmiał się tak samo jak ja.
To nie koniec, dziwko.

***

spytał* - nie napisałam kto, bo to niespodzianka, zanim napiszecie w komentarzach że już wiecie kto, to się nie martwcie, bo będzie spore zaskoczenie.

Dodałam nowy rozdział, ponieważ...

BYŁO PONAD 1000K WEJŚĆ NA DZIEŃ!

Jakiś miesiąc temu też tyle było, ale i tak się strasznie cieszę, dziękuję hbvdjhbvfv

Nie przyzwyczajajcie się, ten rozdział dodałam wyjątkowo szybko, inne będą jak zawsze czyli raz na tydzień.

Wybaczcie, że rozdział taki krótki, ale raczej fajny, prawda?

Komentujemy, jeśli chcecie następne rozdziały. Wpisywanie kodu wyłączone, napiszcie chociaż ":)" 

Zapraszam na bloga >LINK< o niegrzecznym Justin'ie :)

Komentujemy, jeśli nie komentujesz, nie licz na to że będą długie i częste rozdziały. (o ile będą)

Ask (pytacie na asku, nie w komentarzach, odpowiadam na wszystko)

Zwiastun (łapki w górę)