Four †

                                                            He is my best friend.

Dlaczego z nim poszłam? Po co? Nie dość że zostałam pobita, chciałam popełnić samobójstwo to teraz mogę zostać jeszcze zgwałcona... - Moja podświadomość krzyczała, no ale co miałam zrobić?

-Emm Tate? - wydukałam z siebie, chłopak odwrócił lekko głowę w moją stronę, ale musiał też patrzeć na drogę.

-Tak? 

-Zastanawiam się..... zrobisz mi krzywdę? - powiedziałam prosto z mostu, on lekko się zaśmiał

-Dlaczego tak myślisz? - patrzał nadal na drogę, by nie wywołać wypadku drogowego.

-Ponieważ.. nie znamy się, możesz mnie zgwałcić, zabić.. - nie dał mi dokończyć

-Zabić? Przed chwilą chciałaś wskoczyć pod pociąg, a teraz pytasz czy chcę Cię zabić? - spytał i lekko zachichotał.

-No dobra, masz rację trochę to bez sensu, ale w każdym razie mógłbyś mnie torturować lub tak jak mówiłam, zgwałcić. 

-Oh przestań, nic Ci nie zrobię, możesz mi zaufać. 

-Już kiedyś komuś zaufałam, nie było warto. -mruknęłam

-Witaj w klubie.

-Dokąd mnie zabierasz? - spytałam

-Chce Ci kogoś przedstawić. - nic nie odpowiedziałam tylko czekałam aż będziemy.

Jechaliśmy w ciszy, po kilku minutach byliśmy na miejscu. Chłopak wysiadł z samochodu, poszedł od mojej strony i otworzył mi drzwi. Hdvbhfvbfdffvbd na świecie już chyba takich gentelmen'ów nie ma. - pomyślałam. Grzecznie wysiadłam z samochodu i udałam się z chłopakiem do jakiegoś domu.

-Co to za dom?

-Mieszka tu pewna kobieta, musisz ją poznać. - przytaknęłam chłopakowi i udałam się do drzwi. Chłopak lekko zapukał i otworzył je. Byłam w środku, było tu bardzo przytulnie, dywany, obrazy, duży telewizor. Pokazał, że mam iść za nim, tak zrobiłam. Weszliśmy do pokoju, na środku pokoju była kobieta, około 30 lat może 35.

-Lucy? - spytał chłopak. Kobieta wstała, przytuliła go i podeszła do mnie.

-Cześć Emily - lekko się uśmiechnęła.

-Skąd pani zna moje imię?

-Proszę, mów mi Lucy. - była taka miła...

-Dziękuję. - powiedziała

-Ale za co?

-Za to że powiedziałaś, że jestem miła.

-Nie powiedzi-- Czyta pani w myślach? - spytałam z niedowierzaniem.

-Owszem, i jestem wróżką, proszę usiądź. - wskazała na krzesło na przeciwko fotela. Usiadłam na nim, a kobieta na przeciw jego.

-Hmmm, tak twoje życie jest bardzo interesujące - powiedziała

-Co w nim takiego interesującego? Jest do dupy, nienawidzę go.

-Oh Emily, życie nie jest fair. Musisz się nauczyć, że nie jest łatwo.

-Skąd pani to wie? -spytałam oburzona

-Bo byłam w dokładnie takiej sytuacji co ty. - spojrzałam na nią z dziwną miną

-Nie rozumiem.. - kobieta ściągnęła lekko golf w dół, na jej szyi była wielka kreska..

-Czy to..

-Tak, to ślad po sznurze, próbowałam się zabić, bo ojciec mnie bił. - westchnęła, po chwili dodała. -Ty masz i tak lepiej, masz przy sobie wspaniałych przyjaciół.

-Nie mam przyjaciół...

-Masz.

-Tak ciekawe kogo? - podniosłam jedną brew ku górze.

-Masz Jasona, Nicole i Tate'a.

-Tate'a dopiero co poznałam.... - powiedziałam i podrapałam się po kolanie.

-To dopiero początek...

-Co ma pani na myśli?

-I tak już za dużo wiesz. Chciałam Ci tylko powiedzieć, że to ja kazałam Tate'owi po ciebie iść, jesteś cenną dziewczyną, mało już takich zostało.

-Emmm, dziękuję. Chyba.... - powiedziałam nie śmiało.

-Drobiazg. - posłała mi uśmiech.

-I tak przy okazji, musisz wracać do domu, za chwilę przyjdzie Jason, ojciec go znowu pobił.

-Co?! - krzyknęłam w panice. - Ale jak to.. - dodałam skołowana

-Niestety, ale spokojnie, zajmę się jego ojcem.

-Czyli? Co dokładnie zrobisz?

-Jeszcze zobaczysz.. -posłała mi złowieszczy uśmiech.

-Tate, zawieź mnie do domu. - chłopak kiwnął głową, a ja wstałam z fotela.

-Do widzenia Lucy.

-Do zobaczenia. -wyszłam z pokoju, i udałam się do auta.Chłopak ponownie otworzył mi drzwi, a ja weszłam do środka. Odpalił auto i byliśmy już poza zasięgiem domu Lucy.

-Czy ty... no wiesz. -spytałam nie śmiało.

-Przewiduje przyszłość i takie tam? - kiwnęłam głową na "tak"

-Nie, Lucy to była koleżanka mojej mamy.

-Była?

-Tak, nie chcę o tym gadać. - byliśmy już pod moim domem, nawet nie wiedziałam kiedy.

-Dziękuję Tate. Dasz mi swój numer?

-Jasne - podałam mu mojego Iphone'a, a on mi swojego, kiedy skończyliśmy chłopak dał mi buziaka w policzek i odjechał. Otępiałam. nie umiałam się ruszać, ale musiałam. Weszłam do domu, tam zastałam moją mamę płaczącą.

-Emm mamo, co jest? -spytałam grzecznie ściągając buty. Mama rzuciła się na mnie tuląc mnie i szlochając.

-Mamo, serio się pytam, odpowiedz mi. - powiedziałam stanowczo.

-Ojciec... on... mnie... onmniezdradził!- ostatnie słowa powiedziała szybko krzycząc i wpadając w większy płacz.

-Przyjechałam do domu szybciej, bo chciałam zrobić nam dobrą kolacje, i zobaczyłam go z tym plastikiem. - powiedziała ciągle szlochając.

-Gdzie on teraz jest?

-Wywaliłam go z domu, już nie istnieje w naszym życiu. - powiedziała. W sercu się uśmiechnęłam. Dziękuję Lucy -pomyślałam. Miał zapłacić ojciec Jasona, ale mniejsza z tym.

-Ja idę do pokoju się położyć, wiem że ty i tak nic nie jesz, więc rób co chcesz.

-Dobrze mamo. - powiedziałam i udałam się na górę, otworzyłam drzwi i myślałam że dostanę zawału...

Widziałam tam Jasona, który siedział na łóżku i płakał.

-Jason, co się stało? - powiedziałam spokojnie, już nie pytałam się czemu wszedł do mojego pokoju bez pozwolenia, bo pozwoliłam mu przychodzić kiedy chce.

-Ojciec mnie uderzył.. - no dzięki Lucy... to już z resztą wiem.

-To tyle?

-Oh.. No nie.... on.. nie żyje. - wydukał.

Czułam jak całe moje ciało drętwieje, Lucy mówiłaś, że coś zrobisz, no ale żeby to?

-Kiedy mnie pobił wybiegłem z domu, a on za mną i nagle... znikąd pojawiło się auto.

-Ta znikąd.. - powiedziałam z kpiną w głosie.

-Co mówiłaś? -spytał

-Nie,nic zdawało Ci się.

-Em, ok. Emily, słuchaj. Mogę zostać u ciebie na trochę? -spytał z nadzieją w głosie.

-Jay, oczywiście że tak. - usiadłam koło niego na łóżku i go przytuliłam.

-Poczekaj tu, idę powiedzieć mamie, że u nas zostaniesz. -chłopak kiwnął głową, a ja udałam się do pokoju mamy.

-Mamo..

-Tak słońce? - powiedziała, miała całe policzki z łez.

-Może u nas zostać Jason na trochę?

-Pewnie, tylko wiesz nie róbcie niczego.. - nie dałam jej dokończyć.

-Mamo, nie będziemy uprawiać seksu, on jest zrospaczony.

-Okej, nie ma sprawy.

-Dzięki. - powiedziałam cicho i wyszłam.

Powiedziałam Jasonowi, że może zostać, powiedziałam też że może wybrać sobie pokój.

Minęła godzina, było już dość późno, wyłączyłam laptopa i po prostu leżałam, gdy nagle moje drzwi się otworzyły, stał w nich Jay.

-Emily... -wydukał

-Tak?

-Mogę spać z tobą, nie mogę zasnąć...

-Jasne, tylko zamknij drzwi na klucz. - chłopak posłuchał i zrobił to co kazałam. Dopiero teraz się skapłam, że jest on tylko w bokserkach i ma gołą klatę. O boże tylko nie to omg. -pomyślałam. Zarumieniłam się na jego widok, chłopak położył się obok mnie, wszedł pod kołdrę, i szepnął mi do ucha.

-Lubie jak się rumienisz, nie musisz się mnie wstydzić. - szepnął i dał mi lekkiego całusa w policzek, owinął mnie ramionami i przyciągnął bliżej siebie. Było mi tak cholernie dobrze.

Cieszę się że mam takiego przyjaciela. 

                                                        ****

PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM, wiem że rozdział miał być już dawno, ale nie było mnie w domu, sama nie wiedziałam o tym, mama mnie późno poinformowała. Pewnie rozdział wam się nie podoba, ale następny będzie lepszy : )

Ask
Informowani
Zapytaj
DODAWAJCIE MNIE TUTAJ DO OBSERWUJĄCYCH I PRZEDE WSZYSTKIM KOMENTUJCIE! DLA WAS TO CHWILA, A DLA MNIE POWÓD DO UŚMIECHU.

Ps. ZAPRASZAM NA ZWIASTUN BLOGA!
Link