Prolog

Nazywam się Emily, Emily Simpson. Nie mam przyjaciół, wiecie dlaczego? Bo jestem w szpitalu psychiatrycznym. Nie ma już dla mnie nadziei, jedynie co kocham i co sprawia, że czuje się lepiej to żyletka, w moim przypadku tylko ona sprawia, że czuję ulgę. Moje życie straciło sens rok temu, kiedy pierwszy raz się pocięłam. Rodzice to zauważyli. Na początku wysłali mnie do psychologa, ale z nim nie rozmawiałam, zamknęłam się w sobie, i nikt nie potrafił mi pomóc. Pytacie dlaczego TO robię, moja odpowiedź jest prosta,jak zwykle u nastolatków chodzi o szkołę. Nienawidzą, a raczej nienawidzili mnie w niej. Nie miałam znajomych, bo byłam inna. Nie miałam ochoty imprezować, straciłam WSZYSTKO. Ludzie mnie w niej wyśmiewali, kiedy przechodziłam korytarzem. Nie bili mnie itd. ale wyśmiewali, nie raz słyszałam komentarze typu: "-Ej patrz to ta pokraka, która nie ma przyjaciół" , "-Ej szmato, co się stało? Nie masz do kogo mordy otworzyć? O ile to się da nazwać mordą" i mogłabym tak wymieniać dalej. Kolejne wyzwiska, i kolejne nowe blizny na moich rękach, nogach itd. Właśnie, jeśli chodzi o brzuch, mam anoreksję. Nie raz specjalnie wymiotowałam, bo mówili mi że jestem gruba, chodź ważyłam 48 kilo mając 16 lat. Co poradzić, tak wygląda moje życie, codziennie nowa blizna, ale wiecie co? WYCHODZĘ, ja na serio wychodzę z tego więzienia po roku. Gorsze jest to, że wracam do SZKOŁY. Na samą myśl, że wrócę do tego samego miejsca, robi mi się nie dobrze. Zmieniłam się, wyładniałam i schudłam bardzo dużo. Mam na dzieję, że w moim życiu coś się zmieni, choć szczerze w to wądpie.